Großer Wintergarten (późniejsze kino Kolejarz)

W budynku przy Wiesenstraße 2 (ul.Łąkowa) już w latach 80. XIX w. mieścił się lokal restauracyjny prowadzony przez Karla Leuschnera. W kolejnym dzisięcioleciu jego właścicielm był Karl Schulz. Wtedy też nosił już nazwę Großer Wintergarten (Wielki Ogród Zimowy). Na początku XX w. restauracja miała już kolejnego włąściciela Ernsta Seiferta, a w latach 20. F.Bollmera. W latach 30. Wintergarten należał do Friedricha Tietze i Josefa Klose, którzy 25 grudnia 1932 r. uruchomili w nim kino.
Po wojnie budynek znalazł się w rękach administracji kolejowej. Działał tam dom kultury z kinem Kolejarz. Oprócz seansów filmowych w tym miejscu odbywały się pierwsze walki bokserkie w powojennej Legnicy. Po zakończeniu działalnośći kina budynek popadł w ruinę. Jeszcze w 2000 r. Teatr Dramatyczny w Legnicy wystawił tam sztukę „Ballada o Zakaczawiu“. Ostatecznie na początku września 2014 r. budynek został rozebrany.

Relacja dziennika Liegnitzer Tageblatt z pierwszego seansu prezetowanego w kinie Wintergarten (28.12.1932)

Kinoteatr „Wintergarten”
Film „Fryderyka” na podstawie operetki Lehara

Jeżeli dzisiaj ktokolwiek wejdzie do Wintegarten jego zadziwieniu nie będzie końca: przyjazny, jasny hol, który z okazji otwarcia barwnie ożywiono kwiatami i zielonymi gałązkami, prowadzi do symetrycznie urządzonej sali z krzesłami ustawionymi w kształcie łagodnego łuku. Na górze rozciąga się imponujący balkon (mieszczący 150 osób), z przodu znajduje się scena osadzona w równomiernym obramowaniu ze ścian. Tak przemyślane rozplanowanie wnętrza podkreśla szerokość i ogólnie wielkość sali, która nie gubi się sama w sobie, ani też wzrok widza nie błądzi w przestrzeni. Również pozostałe pomieszczenia są bądź też dopiero będą urządzone w taki sposób, aby zachować przejrzystość oraz spójność całego obiektu. Ponadto pamiętano o tym, aby dla wielu gości znalazła się wystarczająca ilość miejsc a także, aby istniała możliwość wystawiana jak najróżniejszego rodzaju przedstawień.
Wielka sala stała się kinoteatrem i właśnie jako taka została oddana do użytku w okresie Świąt Bożego Narodzenia. Przy okazji można było zauważyć, że akustyka sali, która zawsze była dobra, dzięki symetrii i odpowiednim proporcjom jeszcze się polepszyła. Oświetlenie zarówno pod względem praktycznym jak i samego stylu jest bardzo wysmakowane dając dużo światła a jednocześnie nie oślepiając widza. Jako pierwszy film wyświetlono adaptację operetki Lehara „Fryderyka”. Pytanie czy i w jakim stopniu akcja rozgrywająca się na wsi Sesenheim może stać się materiałem do filmu zostało już omówione przy pojawieniu się dzieła Lehara. Tutaj nie musimy brać tego pod uwagę, albowiem żaden z kompozytorów operetkowych (lub jego spadkobierców) nie dopuści, aby stracić okazję do dalszych ocen i omówień swojej twórczości. Reżyseria Friedmanna-Fredricha nastawiona była na bardzo delikatną adaptację całości. Naturalnie reżyser zdaje sobie sprawę z możliwości jakie daje film i wykorzystuje je całkowicie przekształcając oryginalne akcesoria. Nie tylko przedstawia nam piękne zdjęcia krajobrazu Alzacji, nie zapominając o jakże charakterystycznych dla tego rejonu rzędach topól, ale również nadaje większe znaczenie dobrotliwemu pastorowi Brionowi oraz jego bystrej małżonce oraz kilku innym postaciom, które bez możliwości nieustannie zmieniających się lokalizacji w zasadzie nie mogłyby zaistnieć. Wspaniale przedstawiają się również sceny balowe u Madame Schöll w Strasburgu.
Fryderykę, którą gra Made Christians oraz jej los, jak już mówiono reżyser potraktował bardzo delikatnie. Pozwala jej się śmiać błogo o wiele dłużej niż pozwalałyby na to psychologiczne warunki zdarzeń, jednak w tych tak ułożonych ramach artystka daje z siebie to co najlepsze. Również Goethe w wykonaniu Hansa-Heinza Bollmanna, który kieruje się wskazówkami reżysera, jest wspaniale przedstawiony. W skład dalszej obsady doskonale odgrywającej swoje role wchodzą: Veit Harlan (Herzog Karl August von Weimar), Conard v. Winterstein (Hauptmann Knebel), Ferdinand Bonn (ojciec Goethego), Erika Wagner (Pani Rat), Paul Hörbiger (Pastor Brion), Ida Wüst (żona Pastora), Else Elster (siostra Fryderyki Saloma), Otto Wallburg (Wagner), Adele Sandrock (Madame Schöll), Maria Fein (Madame Hahn), Hedwig Mangel (gospodyni Goethego). Jakkolwiek na tym nie wyczerpuje się lista osób biorących udział w produkcji filmu.
Przejmujące zakończenie wydarzeń – które na pewno nie są tylko barwną „idyllą”, co niestety tak właśnie nader często jest przedstawiane – naturalnie również w reżyserii Friedmanna-Fredericha nie zawiedzie publiczności. Dlatego też właścicielom kinoteatru, którzy śmiało podjęli się całego przedsięwzięcia należy życzyć wszystkiego najlepszego. 

Tłumaczenie: Iwona Wilcox.