Kartuska (Kuhgasse, Carthausstraße)

Ulica zaczęła się kształtować na dawnej drodze gruntowej prowadzącej od dzisiejszej Bramy Głogowskiej do brodu na Kaczawie. Za nim łączyła się z drogą do Wrocławia, która przebiegała wzdłuż biegu rzeki. W XV w. powstała droga łącząca bród z klasztorem Kartuzów (1423–1547), stanowiąca kanwę dzisiejszej ulicy. W latach 1815-1838 r. na prawym brzegu Kaczawy istniał cmentarz żydowski, wówczas też przerzucono przez rzekę kładkę (Judensteg). Z powodu zalewania cmentarza został on przeniesiony na ul. Wrocławską (1838 r.). Odcinek dzisiejszej ulicy Kartuskiej – od ulicy Kolejowej do mostu – przebiegał pomiędzy pastwiskami i stąd jego wcześniejsza nazwa Kuhgasse – droga, którą mieszkańcy Legnicy przepędzali swoje krowy.
W 1872 r. przysiółek powstały wokół kartuskiego folwarku został włączony do miasta. Liczył on wówczas około 2500 mieszkańców. Na kanwie drogi prowadzącej od Żydowskiej Kładki do folwarku byłej Kartuzji powstała ulica Kartuska (niem. Carthausstraβe- od.1873 r.). Wg opracowanego w latach 40. XIX w. planu dzielnicę tę przeznaczono na mieszkania urzędników miejskich, państwowych, poczty oraz urzędników powstającej wówczas kolei. Łamiący się przebieg ulicy spowodowany był usytuowaniem wcześniejszego klasztoru Kartuzów.
W ramach repolonizacji nazw, ulicy nadano imię: Ignacego Daszyńskiego (16.01.1946).
26 stycznia 1952 zmieniono patrona ulicy na: Juliana Marchlewskiego. 5 lipca 1991 przywrócono historycznie uzasadnioną nazwę: Kartuska (w Uchwale RM błędnie zapisano jako Kartuzka (sic!)).

Ignacy Ewaryst Daszyński (1866–1936), działacz PPS, poseł do parlamentu austriackiego, poseł na Sejm II RP i jego marszałek.
Julian Marchlewski (1866–1925), działacz komunistyczny, ekonomista, publicysta, członek partii bolszewickiej; w 1918 r. zdecydowanie sprzeciwiał się powstaniu niepodległej Polski.

Ulica Kartuska ma długość 750,5 m.