Aleja Marszałka Józefa Piłsudskiego (Koischwitzer Straße)

Aleja powstała z drogi pierwotnie prowadzącej do Koskowic. Przed włączeniem do miasta nazywano ją Todtenweg (droga zmarłych). Parafia wiejska powstała dopiero w 1840 r., a cmentarz kilka lat później, dlatego zwłoki na pochówek przewożono do Legnicy. W 1889 r. włączono do miasta początek tej drogi, do okolic obecnej kładki. Ostatnimi zabudowaniami były tu domy rakarza. Wówczas odcinek otrzymał nazwę Koischwitzer Straβe, a część drogi poza granicami miasta – Chaussee nach Koischwitz (szosa do Koskowic). W latach 30. XX w. przesunięto granicę miasta do torów linii kolejowej Legnica – Jawor.
W 1908 r. przy drodze powstała (dziś budynek archiwum państwowego) katolicka szkoła powszechna im. Jana Henryka Pestalozziego (1746–1827), szwajcarskiego pedagoga i pisarza, zwanego ojcem szkoły ludowej. W 1911 r. obok wybudowano ewangelicką szkołę, zwaną Eichendorffschule. Nazwa upamiętniała śląsko-niemieckiego poetę Józefa Karola Benedykta von Eichendorffa (1788–1857). W 1933 r. ulicę wybrukowano.
16 stycznia 1946 r. w ramach repolonizacji nazw ulica stała się Kosowicką (od nazwy wsi Kosowice). 21 października 1947 r. ponownie zmieniono nazwę drogi – tym razem na Koskowicką, a wieś nazwano Koskowice. 5 października 1966 r. ulicy nadano miano alei gen. Aleksandra Waszkiewicza.
Wzmożone zainteresowanie terenem obok drogi nastąpiło dopiero w latach 70. XX w., kiedy po obu jej stronach rozpoczęła się budowa osiedla mieszkaniowego Kopernik I i II. W kolejnym dziesięcioleciu, po włączeniu do miasta terenu wsi Piekary Wielkie, powstało kolejne osiedle – Piekary. Droga uległa wyprostowaniu na wschód, a dawny szlak biegnie, skręcając na południowy wschód, do wsi Koskowice.
Aleja marsz. Józefa Piłsudskiego, długości 3652,5 m, obecną nazwę przyjęła 5 lipca 1991 r.

Józef Klemens Piłsudski (1867–1935), pierwszy marszałek Polski; współtwórca II RP; działacz PPS, twórca I Brygady Legionów Polskich; Naczelnik Państwa, zwycięski wódz w wojnie 1920 r.

Aleksander Waszkiewicz (1901-1945), Białorusin, pułkownik Armii Czerwonej i generał brygady Ludowego Wojska Polskiego. Bohater Związku Radzieckiego; od 1919 w Armii Czerwonej; od września 1944 r. w Wojsku Polskim; organizator i dowódca 5. Dywizji Piechoty; 22.04.1945 w walkach w rejonie Budziszyna wzięty do niewoli i zamordowany.