Pomnik Fryderyka II Wielkiego

Pomnik króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego odsłonięto 15 sierpnia 1869 r. Władca był twórcą potęgi militarnej państwa w XVIII w. W historii Legnicy zapisał się jako zwycięzca jednej z ostatnich bitew wojny siedmioletniej, do której doszło 15 sierpnia 1760 r. pod Legnicą. Pokonał w niej armię austriacką pod dowództwem Giodeona Ernesta Laudona, nie dopuszczając tym samym do połączenia jego wojsk z siłami rosyjskimi. Bitwa ta wpisana została w historię miasta, z czasem stając się ważnym elementem tradycji tutejszej społeczności.

W Legnicy po raz pierwszy jubileusz tego wydarzenia obchodzono równo w stulecie bitwy. Wówczas burmistrz Aleksander Boeck przedstawił pomysł wzniesienia w mieście pomnika Fryderka Wielkiego. Na obecnym placu Słowiańskim 15 sierpnia 1860 r. położono kamień węgielny, jednak pomnik stanął dopiero dziewięć lat później. Legnicki monument był kopią pomnika zaprojektowanego przez berlińskiego rzeźbiarza Johanna Gottfrieda Schadowa. Król został przedstawiony w uniformie z epoki i gronostajowym płaszczu. Prawą rękę wspierał na buławie, której podstawę stanowiły dwie księgi. Z pomnika wódz spoglądał ku północy, w stronę pola bitwy z 1760 r. Ponieważ pomnik został wykonany tylko z cynku, galwanicznie pokrytego go brązem. W 1903 r. Zarząd Miasta postanowił o zastąpieniu zniszczonej rzeźby nową. W marcu następnego roku pomnik wrócił na swoje miejsce. W czerwcu 1937 r. monument przeniesiono w pobliże budynku szkoły zawodowej (obecnie Zespołu Szkół Ekonomicznych) i ustawiono na miejscu zlikwidowanej fontanny. Po wkroczeniu do Legnicy Armii Radzieckiej w ramach akcji „niszczenia śladów niemczyzny”, przeprowadzonej 18 listopada 1945 r., pomnik zrzucono z cokołu. Ostatecznie postument wysadzono w powietrze w 1949 lub 1950 r.

Źródło: G. Humeńczuk, Legnickie pomniki przed II wojną światową, Legnica 2000